بررسی تأثیر درمان پریودنتال بر سطح سرمی فیبرینوژن پلاسما و شمارش گلبولهای سفید خون در مبتلایان به پریودنتیت

پیشینه تحقیق بررسی تأثیر درمان پریودنتال بر سطح سرمی فیبرینوژن پلاسما و شمارش گلبولهای سفید خون

پیشینه تحقیق :

در سال 1992 ، Reynold و همکاران برای 60 بیمار مبتلا به پریودونتیت، درمان subgingival irrigation با کلرهگزیدین 12/0% که از طریق سرقلم ultrasonic scaler به اطراف دندان می‌رسید را انجام دادند. برای گروه کنترل نیز شستشو با آب از طریق دستگاه اولتراسونیک انجام می‌شد. برای هر بیمار سه ناحیه پریودنتال با عمق پروب 1-3mm ، 4-6mm و 7-9mm انتخاب شد. قبل و 14 و 28 روز بعد از درمان ارزیابی‌های کلینیکی شامل (PI) Plaque Index ، (GI) Gingival Index و (CPD) Clinical Probing Depth انجام گرفت. هم‌چنین شمارش پلاک اسپیروکتی و ارگانیسم‌های Motile توسط میکروسکوپ Darkfield انجام شد.

هر دو گروه کاهش معنی‌داری در PI ، GI و CPD در محل‌های مورد مطالعه بعد از درمان را نشان دادند و مشخص شد که پاکت‌هایی با عمق متوسط اولیه 4-6mm به دنبال شستشو با کلرهگزیدین نسبت به آب کاهش بیشتری پیدا می‌کنند. اما تفاوت معنی‌داری در تعداد اسپیروکت‌ها در هیچ‌یک از دو گروه نسبت به قبل از درمان دیده نشد.

این نتایج بیان می‌کنند که شستشو زیر لثه‌ای همراه با کلرهگزیدین در طول جرم‌گیری اولتراسونیک اثرات کلینیکی مثبت ولی وابسته به مکان (Site-Specific) را ایجاد می‌نمایند.(39)

در سال 1997 ، Ebersole و همکاران به بررسی سطح سرمی Heptoglobin و CRP در مبتلایان به پریودونتیت بزرگسالان (AP) و مقایسة آن با افراد سالم و گروه کنترل پرداختند. این دو فاکتور افزایش معنی‌داری را در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل نشان داده و متعاقب درمان‌های فاز یک و مصرف Flurbiprofen به مدت 2 سال، سطح سرمی این فاکتورها به طور فاحشی کاهش یافت. (16)

در سال 1998 ، آقای Bollen و همکاران وی به مطالعه اثرات کلینیکی و میکروبیولوژیکی استفاده از مواد ضد میکروبی موضعی در کل دهان به همراه جرم‌گیری و صاف کردن سطوح ریشه‌ها در بیماران با پریودونتیت شدید پرداختند. 16 بیمار به عنوان گروه کنترل و آزمایش به طور تصادفی انتخاب شدند. برای بیماران گروه کنترل SRP به فاصله دو هفته انجام شد و دستورالعمل‌های بهداشت دهان داده شد. برای بیماران گروه آزمایش SRP همة پاکت‌ها در 2 جلسه در طی 24 ساعت همراه با شستشوی زبان با ژل 1% کلرهگزیدین به مدت 1 دقیقه، دهانشویه 2/0% کلرهگزیدین به مدت 2 دقیقه و شستشوی زیرلثه‌ای همة پاکت‌ها با ژل 1% ، 3 بار ظرف 10 دقیقه انجام شد.

نمونه‌های پلاک بیماران در ابتدا و بعد از 2 و 4 ماه از زبان، مخاط دهان، بزاق و کلیة دندان‌ها، هم‌چنین تغییرات در عمق پاکت‌ها، حد چسبندگی کلینیکی و خونریزی در پروب کردن اندازه‌گیری و ثبت گردید.

این نتایج کاهش زیاد معنی‌داری در Periodontopathogens به خصوص در پاکت‌های ساب‌جینجیوال نشان داد. بدین‌ترتیب مشخص شد که استفاده کوتاه‌مدت از مواد ضد میکروبی داخل دهانی منجر به بهبود کلینیکی و میکروبیولوژیکی معنی‌داری تا سقف 4 ماه خواهد شد.

نتایج این بررسی نشان داد که درمان در هر دو گروه آزمایش و کنترل سبب بهبود در پارامترهای کلینیکی و میکروبیولوژیکی گردیده ولی در گروه آزمایش کاهش بیشتری در عمق پاکت‌ها و بهبودی معنی‌دارتری در حد چسبندگی کلینیکی، پارامترهای میکروبیولوژیکی و کاهش بیشتری در میکروارگانیسم‌های پریودنتوپاتوژن رخ می‌دهد. (8)

در سال 1999، آقای Mongardini و همکاران وی به بررسی تأثیر استفاده از مواد ضد میکروبی در کل دهان به شکل یک مرحله‌ای همراه با فاز I در مبتلایان به پریودونتیت مزمن بزرگسالان یا پریودونتیت مهاجم ژنرالیزه پرداختند. 16 بیمار با پریودونتیت مهاجم (early-onset) و 24 بیمار با پریودونتیت پیشرفته بزرگسالان به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند.

.

.

.